Thuisleerlingen; De kinderen tussen wal en schip


Vele gemeenten hebben het weghalen van het schot tussen zorg en onderwijs iets te letterlijk genomen. Ze hebben het schot uitgegraven, veel te diep natuurlijk! En die greppel ligt nu vol met vies troebel water. Het onderwijs is de wal, de zorg is het schip, links en rechts van deze greppel.  

En de kinderen die een beroep op de gemeente doen, vragen om een onderwijs-zorgarrangement omdat leren op een school gewoon écht niet gaat? Ja, die kinderen vallen ertussen. Er zijn voor hen vaak geen mogelijkheden…

Al jaren zitten deze kinderen thuis, maar doorsnee thuiszitters zijn ze niet. Thuiszitters krijgen geen onderwijs, maar deze groep kinderen krijgt (soms al jaren) juist wél onderwijs. Hun ouders waren (vaak) genoodzaakt te stoppen met werken en namen bij gebrek aan beter de zorg én het onderwijs aan deze kinderen over, vaak jarenlang. De ouders hebben hier een volledige baan van zo’n 40 uren per week aan, zonder vakantie, zonder vervanging bij ziekte, maar hoeven volgens de minister geen recht te hebben op het wettelijk minimumloon, al steken ze al hun tijd in de dagbesteding en de zorg van de kinderen. PGB’s mogen immers geen inkomen zijn, maar waar moeten deze gezinnen dan van leven? Neemt een wildvreemde deze zorg over dan krijgt deze er wel normaal conform de CAO voor betaald, waarom? Maar die vreemde is er niet, dus doen de ouders het zelf.

Toen de schotten er nog waren, moest de ouder kiezen tussen zorg en onderwijs. Kozen ouders voor zorg, dan mocht het kind niet ingeschreven worden op een school. Als compromis besloot Jeugdzorg destijds dat de ouders dan toch zelf (op eigen kosten) voor het onderwijs van hun kinderen mochten zorgen. Vele ouders doen dit nu nog, soms met tweedehands materialen, soms met modules van het afstandsonderwijs.

Het huidige passend onderwijs wil die kinderen niet hebben, die kosten geld. Logisch, ze willen natuurlijk wel hun predicaat ‘excellente school’ behouden! En het onderwijs passend maken op de behoeften van het kind, dat is natuurlijk omgekeerde wereld. Maar ironisch genoeg zijn het vaak juist die ‘excellente’ scholen waar de voorzieningen voor ’thuiszitters’ zijn in deze gemeenten. Maar natuurlijk alleen voor de kinderen die al ingeschreven staan op die school als ze uitvallen.

De inspectie doet niks met de meldingen die zij hierover binnen krijgt. De inspectie handelt namelijk geen individuele zaken af. Ze nemen de meldingen mee bij het volgende onderzoek, maar het jaar erna krijgen deze scholen gewoon weer het predicaat ‘excellent’.

En de huidige Jeugdhulp dan? De gemeenten wijzen keer op keer de jeugdhulp af, want de Variawet is er nu toch? Die zorgt ervoor dat kinderen die vanwege psychische of lichamelijke beperkingen tijdelijk of gedeeltelijk niet naar school kunnen, vanaf dit schooljaar een op maat gemaakt onderwijsprogramma kunnen krijgen, door af te wijken van het minimum aantal uren onderwijstijd. De kinderen zijn gewoon leerbaar, toch? Dan hoeven de gemeenten toch zeker geen Jeugdhulp te betalen, daar is het passend onderwijs nu toch verantwoordelijk voor.

Maanden, soms jaren procederen voor de zorg en/of dagbesteding is het gevolg. Na het zoveelste “onafhankelijk” onderzoek van de gemeente nemen rechters het over en doen nogmaals écht onafhankelijk onderzoek. Ten koste van de kinderen die vaak geen “deskundige” meer kunnen en willen zien. Wat weer ten koste van hun behandelingen, zelfbeeld, zelfvertrouwen en ontwikkeling gaat.

Door de beschotting moest gekozen worden voor de ene voorziening of de andere, maar ondertussen zorgden de ouders ervoor dat hun kinderen zowel de zorg als het onderwijs wel thuis kregen waar het kind ondertussen nog steeds zoveel behoefte aan heeft.

Maar toch, echte thuisonderwijs-kinderen zijn deze kinderen niet. Ze kiezen niet bewust voor onderwijs thuis. Ze kiezen überhaupt niet zelf. Sommigen hadden liever een school gehad die bij de handicaps van deze kinderen past. Desnoods dagbesteding bij een ZIN instelling, maar dat is vaak een nog grotere utopie. Want op de dagbesteding is het onderwijs inmiddels ook al verboden. Sommige kinderen vinden het fijn om thuis onderwijs te krijgen, willen niet meer terug naar school. Ze volgen hun eigen weg en komen er ook wel. Maar deze kinderen hebben geen keuze, ze passen niet in het klassiakle onderwijs. Nu niet, nooit niet, passend maken is geen optie.

Wat zijn deze kinderen dan wel? Thuisleerlingen, de kinderen tussen wal en schip……  
Ze komen er wel, dankzij hun strijdvaardige ouders, maar hun rechten worden dagelijks geschonden, soms jaren lang…..

Waren die schotten er nog maar, kiezen was destijds al wrang, maar nu tussen wal en schip met lege handen te staan is nog erger.

Blog van Annemarie de Koning (Pseudoniem)